...Avrupa komiteleri, merkez komiteleri, ulusal komiteler kurmak ve kuruluşlarını daha az
düşsel herhangi bir mutlak hükümdarın bildirgeleri kadar gösterişli bildirgelerle haber vermek
için, İngiltere'ye, Amerika'ya, yabancı kıyılara atıldılar ve denizler ötesine taşındılar. Kıtadaki
devrimci parti, ya da daha doğrusu devrimci partiler tarafından savaş hattının bütün noktaları
üzerinde uğranılan bozgundan daha göze çarpıcı bir bozgun güç tasarlanabilirdi. Ama bu ne
anlama gelir? Britanya burjuvazisinin siyasal ve toplumsal üstünlüğü için savaşı 48, Fransız
burjuvazisininki 40 benzersiz savaş yılını kapsamadı mı? Ve onların zaferi, tam da yeniden
canlandırılmış krallık her zamankinden daha sağlam olduğuna inandığı anda, her zamankinden
daha yakın olmadı mı? Boş inanın devrimleri bir avuç ajitatörün hınzırlığına bağladığı zamanlar
geçti ve geride kaldı. Her türlü devrimci kargaşalığın arkasında, günü geçmiş kurumların
karşılanmasını engelledikleri bir gereksinmenin bulunduğunu şimdi herkes biliyor. Bu
gereksinmenin, kendini henüz hemen bir başarı sağlayacak kadar derin, o kadar genel bir biçimde
duyurmaması olanaklı; ama bu gereksinmeyi her zorla bastırma girişimi, onu engellerini
parçalayıncaya kadar, daha da belirgin bir duruma getirmekten başka bir sonuç vermeyecektir...