Hayat, kötü haber aldığın bir gece kadar uzun; gülümsediğin bir an kadar kısaymış meğer.

Her şeyin var, öyle mi? Peki ya baban ya onun yokluğu? Ben hiç babasız kalmadım ki! Görüşmüyor olsam da hep o babanın kızıydım... Ağladığım zamanlar, başımı onun omuzunda hayal edip teselli ederdim kendimi. Ona sığınırdım... Biliyor musun, yaşadığım birçok acıyı ona sarılarak aşmaya çalıştım. Anlayacağın; Ben hep o babanın kızıydım... Yıllardır bu ânı bekliyordum. İçimdeki o huysuz ihtiyar seninle arama engel koyuyordu. Fakat ona yol göründü. Artık aramıza giremeyecek, sana söz veriyorum... Hoş geldin, babacığım. Hoş buldum, kızım. Fakat uzun kalamayacağım. Anlamadım? Ölüyorum...