Kızcağız küçükken sağ kolunu değirmenin çarklarından birine kaptırmıştı. Şimdi onun yerinde şalvarının beline iliştirilen boş bir gömlek kolu sallanıyordu. Ve bu onu diğer insanlardan ayırıyordu.

Düşünebilir misin, güzel bir kızın bir kolu olmazsa bu ne demektir?
...
Acı acı güldü, Ağam. dedi. Ben senden noksanım, bana sadaka mı veriyorsun? ... Onu nasıl sevdiğimi anlattım: Bana kolunun yerine kalbini veriyorsun. dedim. Bir kalp bir koldan daha mı az değerlidir?

Değirmenin öbür başına, çarkların ve kayışların kudurmuşçasına döndükleri köşeye doğru atıldı.

Sağ kolu yerinde değildi ve oradan oluk gibi kan fışkırıyordu. Birkaç adımdan sonra sendeledi, ayaklarımızın dibine yıkıldı.

İşte adaşım, sana seven bir Roman'ın hikâyesi.

Sevgili bir vücutta bulunmayan bir şeyi kendisinde taşımaya tahammül etmeyerek onu koparıp atabilmek, işte adaşım, yalnız bu sevmektir.