O zaman, bugünkü toplumumuzda (bundan önce de belirttiğimiz gibi, kısmen işaret ettiğimiz gibi) iki cephe önümüze çıkıyor, görevler benimsenirken göz önünde tutulması gereken. Birincisi: Finans-Kapital Cephesi yahut Emperyalizm Cephesi diyelim. Emperyalizm Cephesinin Özgücü, doğrudan doğruya Modern Finans-Kapital'dir. Ve büyük şehirlerde yuvalanmıştır. Finans-Kapitalin, Emperyalizmin Yedek Gücü, Antika Çağ'dan kalmadır, Tefeci-Bezirganlık'tır. Ve taşra kasabalarında yuvalanmıştır. Karşı cephe bu iki zümredir.

Bunların sayıları ise: Finans-Kapitalistlerin sayısı yüzlerle ancak sayılıyor; Tefeci-Bezirgânların sayısı da ancak binlerle sayılıyor. Yani on bini pek geçmiyor. Hele yüz bini hiçbir zaman bulmuyor. Bunu, bu rakam gerçekliğini, göz önünde tutmak lazım.

İkincisi: Buna karşı, karşı cephe; Halk Cephesi'dir. Halk Cephesinde Özgüç, Modern İşçi Sınıfı'dır.

Ancak, Türkiye'nin Tarihi, Gelenek ve Görenekleri ve bütün dünyadaki örnekler göz önünde tutulunca Aydınlara, hele Genç Aydınlara nasıl önemli tarihçil misyon düştüğünü, daha evvel söylediklerimiz, örneklerle belirtmiş oldu. Bu örnekler, Türkiye'nin Özgücü sırasında, hiç değilse İşçi Sınıfının hemen yanında, onu örgütleyen, ona bilinç götüren önemli bir zümre olarak aydın, Proletarya Aydınları'nın bir rolünü önemsemeyi gerektiriyor. Ve buna biz, Vurucu Güç adıyla özel bir isim de, Türkiye'nin kendi stratejisinde kendine has bir isim de vermek durumunda kalıyoruz.

Yedek Güçler deyince (ki asıl Stratejinin de en önemli, daha doğrusu nazik noktası buraya geliyor, dayanıyor; bütün görevler ona göre çıkıyor) Yedek Güçlerin en önemli yığını, bildiğimiz gibi, Küçükburjuva Tabakaları'dır. Türkiye'de Küçükburjuva Tabakalarının devrim stratejisindeki önemlerine, devrimci antuzyazmlarına (devrimci heyecanlarına) göre şöyle sıralanması mümkün oluyor.