Akıl Oyunları filminde şöyle bir cümle geçer: "Tanrı bir ressam olmalı, yoksa neden bu kadar
renk var ki?" Gerçekten de tarihe baktığımızda insanoğlunun renkleri âdeta Tanrı'nın dili ve
yansıması olarak kullandığını, arkaik ve antik dinlerden gelişmiş dinlere kadar bütün inançların
renkleri önemli semboller olarak kabul ettiğini görürüz. Bu bağlamda, dinlerin renklere geçmişte
ve günümüzde merkezî bir yer verdiğini, onu tanrılarla, şeytan ve cinlerle, ruhlarla, tapınaklarla,
din adamlarıyla, uğur ve uğursuzlukla, doğum ve ölümle, büyüyle, yönlerle, cinsiyetle, cennet ve
cehennemle vs. özdeşleştirdikleri âşikârdır.
Günümüz dünyasında ise artık renk biliminden, renk psikolojisinden bahsedilmekte; arabalar,
çalışma odaları, duvarlar, evler, bahçeler, kızlar, erkekler, gençler, yaşlılar, spor kulüpleri ve
ideolojiler renklerle birlikte anılmakta; renklerin başarı ve başarısızlığı, mutluluk ve mutsuzluğu
etkilediğine inanılmakta, neredeyse renk yönetimi olarak adlandırılan bir meslekten
bahsedilmektedir.