19. yüzyıl felsefesinin önemli figürlerinden, Kant'ın öğrencisi, Alman filozof
Arthur Schopenhauer, 1830'da kaleme aldığı bu metinde, kökleri antik
Yunan felsefesine uzanan, tartışmalarda her koşulda haklı çıkma sanatı olan
"Eristik Diyalektik" yöntemini tariflendiriyor.
Bir tezin objektif olarak "doğruluğu ve haklılığından" ziyade dinleyicilerin
gözünde "geçerliliğine" odaklanan, savunu, tartışma ve argüman
kullanımında karşı tarafı alt etmenin yollarını felsefi "hileler" ile açıklayan
Schopenhauer, kaçınılmaz olarak diğer filozofların konu üzerine fikirlerini ve
yöntem sorunlarını da yorumluyor.