Sanat ve şiddet, haz ve dehşet vericidir.

Eşit ölçüde olmayabilir bu, lakin başkalarının acısına bakmanın gerekçesine açıklık kazandırır.

Sosyal medyanın tabiatına uygun biçimde şiddeti bir meta olarak tüketmek, onu estetik kılmayı gerektirir. Sinemanın ve bilhassa dijital oyunların bireyi siber uzamda yeniden var eden sanal düzenlemelerinin, simülasyonla gerçeklik arasındaki ayrımı gittikçe muğlaklaştırdığı bir ortamda, şiddetin de bedenlerle birlikte dijitalleştiği savını öne sürmek olasıdır. Şu halde yalnızca şiddetin, bir aksiyon alanı sunan siber uzamdan gündelik yaşantıya aktarılması üzerinden değil; Oslo ve Yeni Zelanda saldırıları ve Işid videoları gibi içeriklerde gözlemlenebildiği gibi, bu süreçte bedenin sanallıkla kurduğu etkileşim üzerinden de bir tartışma yürütmek gerekir.

Bu kitap, şiddeti tanımlamak için oedipal simülasyon kavramını üreterek; Freud'un babayı ve sonrasında Eleştirel Teorinin iktidarı esas alan yaklaşımlarını dijital çağın etkisi altında yeniden düşünmeye davet etmektedir.