Gülmek, bedeni, ruhu ve aklı besleyen bir fenomendir. Gülerken beden dirileşir, ruh derinleşir ve akıl zekâyla buluşur. Bu yüzden de gülmeyi ciddiye almak gerekir. Nasrettin Hocanın (1208 1284) yaşamı, Türkler Anadoluya yerleşmeye başladıkları döneme denk gelmiştir. Anadoludaki bu tarihsel, kültürel ve siyasal dönüşümün izleri onunla ilgili fıkralarda görülebilir. Onunla ilgili anlatılan yüzlerce fıkrada kuşkusuz her zaman karşımıza ideal bir tip çıkmaz. Birbiriyle çelişen, hatta örnek sayılamayacak davranışlarda bulunduğunu da görürüz. Çünkü Nasrettin Hocanın kusursuz, bilge ve soylu olmak gibi bir derdi yoktur. Halk edebiyatımızın çeşitli tiplerini kendinde birleştirir. Karşımızda kimi zaman eleştirmemiz, kimi zaman alkışlamamız, ama hep ciddiye almamız gereken bir kahraman vardır.