Diyorlar ki, kalenin içinde gizli bir sığınak vardır, o sığınakta bir sandık vardır, sandıkta bir el yazması vardır, onda da üç şiir vardır. İlkini okuyana hastalık laneti, ikincisini okuyana delilik laneti ve üçüncüsünü okuyana ölüm vardır. Bu sırrı gizli tutacağına ve saklayacağına yemin eden haznedarım ben. Ne var ki artık bunadım. Sandığa sahte bir el yazması bırakıp azap el yazmasını çaldım. Onu gömleğimin ve abamın içine saklayıp gittim. İki laneti kendime okudum, şimdi ise benimle ölüm arasında bir şiir kaldı. Kucağımda ceylanım vardır, hastalanınca deliriyorum, onun haline ağlarken gözyaşlarımı mürekkebimin içine döküyorum. İki lanet sebebiyle baş ağrısı çektiğim her günde lanetli bir beyit yazıyorum. İşte yirmi dokuz günün gözyaşlarıyla yazılmış şiirim! Ve üçüncüsünü okudum, ceylanım öldü, kendimin de onun ölümüyle öleceğimi anladım. Onun kanıyla hokkamı doldurdum ve otuzuncu beyti yazdım. Nitekim mürekkep kırmızıydı. Her şiirin okuyucusu olduğunu bildiğimden kırmızı mürekkeple yazılan beytime lanet okudum: Onu okuyan hiç kimse yoktur ki...