Her insanın kıymeti kalbinin iyiliği kadardır.
Düşünün yürüdüğünüz yolda gördüğünüz bir çamur birikintisi zamanla kurur ve toza dönüşür. Bu toz bir rüzgârda toz bulutuna dönüşür ve gökyüzüne doğru yükselir. Ama gökyüzünden insanların üzerine toz değil de yağmur ve kar yağar. Bu yüce Yaradan'ın iyiliğinden kaynaklanan bir durum değil midir? Ya da boş bir kap düşünün, içi boş olan kap dışarıya ne sızdırabilir ki? O kabın sızdırabilmesi için önce içinin dolu olması gerekmektedir. Tıpkı insanoğlu gibi, çünkü içi dolu olan insanlar iyi insanlardır. İçindekini paylaşmak için sürekli sızdırırlar. Bu insanlar kendileri için değil de insanlık için yaşarlar.
Bilge bir insan şöyle diyordu: Allah'ım, sen kötüleri esirge! İyileri zaten esirgemişsin, çünkü sen zaten onları iyi yaratmışsın.
Bu yüzden lütfen iyilikte gecikmeyelim. Bugün yarın diyerek, aza çoğa bakarak şu süslü ışıltılı dünyaya aldanmayalım. Dünyanın keyfine dalıp yolda kalmayalım. Hz. Ali'nin de dediği gibi:
Az vermekten utanma! Umut kırmak daha utandırıcıdır.
Yüce Allah hepimizi yolu iyilikten geçen insanlarla karşılaştırsın.