Birkaç kuruş masaya zorla bıraktım. Bırakmasam bir dahaki gelişime ne içeri girebilir ne de
buranın çayını hayatımın sonuna kadar içebilirdim. Bununla beraber arkamdan düzenbaz,
tokatçı, üç kuruşu bile veremeden kaçan bir sefil denirdi. Hem bu yaşımda hem tam hayatımı
dengeye getirmeye çalışırken böyle büyük ithamlar itibarımı zedelerdi. Kendi kendime
güldüm. İtibar kelimesini nerede, kimden duymuştum acaba? Kelimenin gerçekten ağırlığı,
saygınlığı vardı. Bazı kelimelerin telaffuz edildiğinde ağızda böyle kekremsi bir tat
bırakmasına nispeten bambaşka bir histi bu. Keşke dedim kendi kendime Keşke her kelime
böyle dokunsa ruha... Düşüncelerin süratle aklımın caddelerinde dolaşması hiç bitmeyecek
gibiydi. Bıraktım pisti onlara. İstedikleri gibi lastik yaksınlar. Yorulmuştum mücadele
etmekten! Yürüyordum. Hayata bunun için gelmişim gibi. Kendime karamsar, kendime
karanlık bir yönden bakarak!