Kendilerini kaybetmiş, şuursuz ve gözü dönmüş kalabalı­ğın hiç de iyi bir niyeti olmadığını anlayan Antonyo, var gü­cüyle koşarak Habib'e ulaştı. Şehrin ta ücra köşesinde buldu onu, ibadet ederken, mağarada... Anlattı vahametini işin, Antonyo! Haberi almasıyla beraber kanatlandı Habib. Uça­rak yola düştü. Şehrin meydanına doğru! Ayağından çıkan ayakkabı, ayağına batan diken ve ayaklarını kanlar içinde bırakan taşlar... Ne umurundaydı Habib'in! Allah elçisinin yarenlerine bir taşın dokunmasındansa binlerce Habib feda olsun!

Gönderdiğim emanete sahip çıkamadın, koruyamadın Habib! derse o iffet timsali kadının oğlu Mesih İsa, ne di­yecekti Habib? Ya onu Allah'a şikâyet edip de, Bu kulun, senin dostlarını gözetmedi! derse ne cevap verecekti? O zaman Rabbine olan mahcubiyetinden, yer yarılır mıydı da, içine girsin Ha­bib!

Şehrin öbür ucundan koşarak gelen Adam... Nefes alma­dan, soluklanmadan, yeri tırmalarcasına, mesafeleri yutarca­sına... koşarak geldi...