İçi boş tekrarlar, bunaltıcı hayatlar, arzusuz istekler, yakınlıklar, uzaklıklar, sorunsuz gibi görünen sorunlar. Kavga gürültü yok, ama yolunda gitmeyen şeyler var. Neden? Bir nedeninin olması gerekmiyor artık... Zehra ve Ayhan için bir araya gelmek son kez buluşmaktı belki de. Arzuların ve hayallerin yerini alışkanlıklar ve zorunluluklar aldığında, özlenecek ve özenecek bir şey kalmayacaktı. İçtenliğin, hevesin ve neşenin yerini küçük hesaplar, yılgınlıklar ve tatsızlıklar alacaktı...

İlişkimiz yeniden başlamaya ne kadar uzaksa, bitmeye de o kadar uzak sanırım. İlişkimiz diyorum ama bu artık ikimizin yaşadığı, aramızda geçen bir mevzu olmaktan ziyade evde bizimle birlikte yaşayan bir şey.

Ayrı evlerde yaşamak... Nasıl olacağını kimse bilemese de, çevremizdeki herkes buna bir çözüm gözüyle bakıyordu. Zehra'nın bu fikre giderek ısındığını fark ettim. Onu heyecanlandırıyordu. Ben de benzer sözlerle karşılık veriyordum ve oldukça iyimserdim. Ama bunu ilk kez konuşmadığımızı da biliyordum. Belki de ilk adımı karşıdan bekliyorduk; ya da kimden gelirse gelsin adım atmaktan çekiniyorduk. Bizi bekleyen şey neydi? Ya da bekleten? Nereye varacak?