Bir bütündü doğayla yüzleşmenin verdiği düşünceler. Acımasız ne varsa üzerimize çullanmıştı, nöbet gibi
geliyordu. Ayrısı gayrısı yoktu ölümün. Ne sazlar çalınır ne sözler dinlenir olmuştu. Mahşerin çocukları gibi birer
birer düşüyordu karlara, teslim oluyordu insanlık. Bir emrin esareti boğuyordu tüm gerçekleri. Yazgısı oluyordu
ihtiraslar, anlatılan hikâyeler birer birer gerçek oluyordu. Kurtarmaz olmuştu anaların feryatları, dindirmez
olmuştu yarın gözyaşları. Ayşe'ye, Fatma'ya yazılan son mektuplar olmuştu hayata dair ne varsa. Tarih yazılmıştı
karlı karışan topraklara. Adı beyazdı, adı hüzündü, adı esaretti. Bir esaretin peşinden gitmek de bize düşmüştü.
Hepsi bu...