Bir yanımı kışa hazırlıyorum şimdi. Bir yanımsa güneşe şefkatle sarılmış.
Kışlık giysiler bakıyorum. Kalın kazaklar, pantolonlar, su geçirmez
ayakkabılar. Her mevsim geçişlerinde bambaşka bir insan oluyorum. Bir
yanım üşüyor, diğer yanım ter içinde. Hafif bir rüzgar esince sonbaharın
kokusunu alıyorum havadan. Sanki ağaçlar Zirdenbire yaşlanıyor,
yapraklar sararıyor ve bir hüzün kendisini ortalığa bırakıyor. Bu yüzden de
neş'e içinde gülümserken ortalıkta, birdenbire suratı kırk karış bir adam
oluveriyorum. Giysilerime de yansıyor bu karmaşa. Altımda siyah bir kot
pantolon, üstümde lila bir tişört olabiliyor. Bir yanımla diğer yanıma
dönmek ve ona seslenmek mümkün olsaydı, diğer yanımı karşıma alır ve
ona beni hüzünlere salma nolur! derdim. Beni hüzünlere salması için
sonbaharın gelmesi gerekmez çünkü. Doğuştan bir hüzünle gelmişim zaten
dünyaya. Gözlerime her bakan niçin bu kadar hüzünle baktığımı sorar.
İsteyerek yaptığım bir şey değil aslında bu. Bu hüzündür beni
güzelleştiren, bakışlarımı derinleştiren.
Herkese bulaştırdığım bu hüzünle durmadan çoğalırken, yaz
mevsiminin geçici tesellisiyle mutlu olmaya çalışmam biliyorum ki nafile.
Her şey ne kadar da sıkıcı. Keşke yanımda olsaydın diyebileceğim birisi
olsaydı keşke. O zaman farklı bir insan olabilirdim belki. Belki mevsimleri
zamanında ve tadında yaşardım. Bir yanım yaz, bir yanım kış olmazdı.
Zamanı ve mekanı anlamlandıran ne ki? Bir insanla güzelleşiyor bir şehir.
Bir insanla her şey yerli yerine oturuyor. Hayat yeniden dizayn ediliyor.