Gerek Kur'ân-ı Kerîm ve gerekse hadîs-i şerîflerde "hubb", "muhabbet" ve "meveddet" ile bunlardan türetilen kelimelerle epeyce yerde geçen sevgi kavramı, tasavvuf tarihinde ilk dönemlerden itibaren sûfîlerin üzerinde durduğu, hakkında çokça görüş serdettiği önemli kavramlardan biri olmuştur. Nitekim bu kavram, Rabia Adeviyye (v. 185/801), Ma'rûf Kerhî (v. 200/815), Zünnûn Mısrî (v. 245/859) gibi sûfîlerin görüşlerinin temelini teşkil etmiş, Hâris Muhâsibî (v. 243/257) ve Amr b. Osman Mekkî (v. 297/910) gibi sûfîler tarafından müstakil risâleler kaleme alınmasına sebep olmuştur. İşte muhabbetle ilgili müstakil bir risâle kaleme alanlardan birisi de XVII. asrın önde gelen şeyh, âlim ve şâirlerinden olan Seyyid Azîz Mahmûd Hüdâyî Hazretleridir. Hüdâyî Hazretleri, Habbetü'l-Mahabbe (Sevgi Tohumu) adını verdiği Arapça küçük risâlesinde Allah, Habîbullah, Ehl-i Beyt muhabbetini âyet, hadîs ve büyük Allah dostlarının sözleri, menkıbeleri ışığında ele alıp incelemiştir. Elinizdeki bu eser, Hüdâyî Hazretleri'nin söz konusu risâlesinin Osmanlı Türkçesi ile yapılmış tercümesinin orjinal metninin yanında bu metnin yeni harflerle çeviriyazılı ve sadeleştirilmiş şeklini ihtiva etmektedir. Eserde ayrıca Hüdâyî Hazretlerinin hayatı, eserleri ve risâlesinin kısa bir değerlendirmesi ile mütercim Mustafa Enver Efendi'nin hayatı ve eserleri hakkında anahatlarıyla bilgiler yer almaktadır.